Айқайшылар,
тоймадың ба айқайға?
Тыныштық...
Бізде басқа тіршілік бар бүтін бір.
Табиғаттар жұмбағына батпадық.
Иісіне қарап ащы түтіннің
білеміз біз шопан келе жатқанын.
Демек, күн кеш. Қазан қайнау шарт болар.
Көлеңке боп тынып шылым тартты олар.
Ит аузынан тып-тыныш тіл шықты ұзын
Жалын болып қып-қызыл.
ТЫНА ҚАЛДЫҚ
Алақаныңды иығыма сал менің,
Құшақташы,
Күйдіреді жан-демің,
Тұнық теңізді толқытады әлдекім. .
Жон-арқамыз Айдың бейне ақ тасы,
Жұмырлана қалды білем шақта осы.
Тыңдайықшы ішкі демді, тірліктің
Формуласы секілдіміз бір мықты.
Желі өтіне клоундық әлемнің
Иықтарды тосайықшы, бәлем, бір –
арамыздан жел өтпесін, сөз түгіл,
арамыздан ер де өтпесін, ез түгіл.
Әр клеткада жан бар деген шын болса,
ашсын әркім өз жанының әйнегін.
Темір тор боп
тыпырлатпақ, қыстамақ,
Менің жаным сенің жаныңды ұстап ап.
Құпияның бәрі ашылып келеді.
Ысқырықтар жаңбырының астында
ажыратармыз бірге қатқан денені –
бір бүйірі бүлк етпей ме тастың да?
Ал, әзірге жабыса түс, шытынап,
Қабағымыз жарылғанша иық талып!
Бізді қысып қатырды өмір құтыға,
Ұйықталық.
ҚАБЫРҒАДАҒЫ ЖЕБЕ
Тамбов қасқыры саған
Жолдас, дос та сол әрі,
Қабырғадан саған бір кез сыйланған
алғанда пенджап садағын.
Гумде бейне тұрғандайын шыт өлшеп
топшы көрсең, аршыныңа місе тұт,
Жебе ұшады ыс етіп,
Сүйірленіп, секілденіп сүт-емшек.
Әйелге тән құмарлықпен қағынған,
Жебе қарғып қабырғаға қағылған –
ал, әйелге жебе болу сөз бе еді
Қадаларда қабырғасына өзгенің!
Қаңқа-қабырғаға жебе қадалған,
Қуат, құны бар бәрінің, бір, демек
Электроника ғасыры деп ойлап па ең?
Қабырғада – сұр жебе.
Тағдырлар мен державалар, жаныңдар!
Қабырғада – сұр жебе.
Көз жасыңды тия алмассың сен-дағы
Оңашада қарап жатып іргеге.
Сәндік үшін зат қоятын қуыста
Үй-ішінің шахы құсап түрлене,
Қасақана қайыршылық ту ұстап
Қабырғаға қадалып тұр сұр жебе.
Шах бер, қане, сарғыш шашты қағынған!
Мен айтайын абайлап:
«Олимпияда жеңімпазы» деп сені,
«Қалай, қалай құбылады» деп ойлап.
«Жауыз – дермін,– қыпшақ қыз» о, жасаған...
Сен айтарсың… «Мә, саған».
Берші маған, кірісі қатты садағым,
Жебені осы – менде болсын деген ем.
Мұнша тыныш мынау жуас жебеден
бір періште ұшқан ба деп қаламын.
Жұрт көзіне аз таныспыз біз-дағы
тым созылып бара жатыр бұл бірақ.
Мен тұрған үй – биік, соның астымен
Қара сулар ағып жатыр сылдырап.
Құмарлықтың терең ағыстары бұл.
Қасіреттің ағысы бұл жап-жарық.
Кешірімнің биік қабырғасы бұл.
Өкініштің жебесі бұл
Қадалатын қақ жарып.
ӨСИЕТ
Осы саған менен тағы не керек?
Қорған-шойын күлкің жұмбақ мен үшін.
Мен қасірет күйімін, сен – жарастықтар әнісің,
Сен тозақтың алмасысың, емессің тек мен үшін.
Сенің атың шырқап шығып Жердің кезіп жүр үстін,
Бар құрлықта гүрлеп тұрсың керемет!
Сен бақыттың әуенісің,
Мен – нотасы ұрыстың.
Осы саған менен тағы не керек?
«Періштесің бе?»– деп жымидың,
мен жылан боп арбадым.
«Батылдау бол!»– дедің маған – үйден шыға алмадым.
«Бірінші бол!» дедің маған – дана болдым керемет,
Айтшы менен тағы саған не керек?
Бұл дүниенің бар ақысы бітті-бітті төленіп.
Ең соңғысы жанып жатыр сенің мұзың астында
Ғайыптың сен күйі едің ғой,
айналдың у-тасқынға,
енді сенің соңғы ақыңды төлермін-ау мен өліп.
Күрек ұстап ән салармын, айыптаман мен бірақ:
«Жаратқанның бақшасы үшін тыңайтқыш боп оралам,
Сен – ғайыптың әуенісің.
Әндетпе енді сен бірақ
Өкініштің өртісің сен. Менсіз ойна, бол аман».
Терезенің жабындысы бір дір етіп ашылды,
Шыға келді шаршап-талып, жинамаған шашын да
Былай деді: «Сүйем сені. Жарастық жоқ керемет.
Енді сен айт: менен тағы не керек?»
ІҢІР ЖЫРЫ
Ақ қайың сен, кешкі дұғаңды оқып па ең?
Сендер оқыдыңдар ма іңір дұғасын,
Сенеж, Нарочь, Свитязь –
Жайпақ көлдер, сендер дұға оқып па ең?
Покров пен Успенский шіркеуі,
Сендер қайттің жатардағы дұғаны?
Сендер оқып үлгіргенше шыдайын –
аула алдында шылым шеге тұрайын.
Көк шалғыннан, ғажабы,–
автомобиль исі мұрын жарады...
Қара жер сен, оқыдың ба дұғаңды?
Сүйдік сені – жудық сөйтіп күнәңді.
РУБЛЕВ ТАС ЖОЛЫ
Санаторий маңынан
мотороллерлер өтеді ағылған.
Рульдегі – ғашық жандар не түрлі –
Рублевтің періштелері секілді.
Оюындай Благовещеньяның
арттарында қыздар отыр жабысқан,
иықтарға біткен бейне қанат боп
көрінеді алыстан.
Желмен билеп барады,
ақ көйлектер далақтап,
қонса шіркін, менің келіп иығыма,
сондай аппақ қанаттар!
Самғармын ба?
Жоғалам ба?
Қыран құстай болам ба?
Тасқа айналып қалам ба?
Қоңыр күз. Ақ аспан.
Қып-қызыл ағаштар.
ЭПИГРАФПЕН ӘҢГІМЕ
Александр Сергеевич, атымды
атауға рұқсат ет.
Маяковский.
Владимир Владимирович, Өзімді
таныстыруға рұқсат ет!
Айналысам жыр тегімен өр екпін.
Бұдан гөрі
құрметті іс көп, төзімді
Әлдекімге пеш жағу да керек-ті...
Ақындардың бастан асқан көп ісі,
біреу – бақта, қосымша
баяндама жазып біреу қоймайды.
Түйе-құстай
Мойнын ішке ап көбісі
бөксесімен ойлайды.
Ортасында есерлік пен күйкі істің
ақын бардай.
Кейде тіпті күлкі шын –
ақын д