Жел, жел, деп ем, байқап-байқап тербеші:
жаңа шыбық ектім, деп ем, жерге осы –
көрді ме екен бұ жердің бір пендесі.
Жан көрмеген шыңыраудан су алып,
өсіріп ем сол шыбықты суарып.
Шыбық еді ол,
ағаш болды қартайып.
Әжім түсіп,
әр тайып,
Сенің балғын жүзің де
бара жатыр қуарып.
Уақыт маған куә анық:
бәрін бастау керек деп ем жаңадан –
әттең, шама жоқ оған.

Дер кезінде бастамаппын көп істі,
бастағанды мықты бітіре алмаппын.
Тәттісін-ай дәнінің,
қабығының қаттысын-ай жаңғақтың!
Бітпеген іс,
ақталмаған дәмелердің күйігі,
міне, міне:
менің шыққан биігім!

1983