ған,
Күйеуі ұшты біреудің –
Қартайған ғой, қартайған!

Ресторанда жалаңаштар ұсталды,
Ол: «Надандық жайламасын
ортаны!
Кие алмаспын өткен жылдың киімін,
Жаңа киім керек»– деді ол тағы.

Өмір түгін жаңартады, әлі де өстеді,
Жапырақ боп ұшты орманда қауырсын
телеграмма,
Хабарландырулар бар,
Сұлулардың адрестері –
бұған төзу ауыр сын.
Әсем қала, баттық сенің біз ұсақ
өзгерісіңе,
қызығыңа еселеп,
түлеп түскен жылан терісі құсап
жылтырайды ескі бетон-көшелер.
Өз теріңді өзгерттің сен неше рет?
Спидометр тарлық етті, ерсі өте
сенің тұрғындарыңа осы мазасыз,
Тағы қандай өнерің бар көрсетер?!

Мәз болады адамзат
ескісімен қоштасқанда бір түрлі.
Бізде әлдене өзгерісі келе ме?
Шабуылға шығамыз,
Уақыт сықылды,
Тұрамыз біз күйбең-тірлікті ұмытып,
болашаққа тәнті боп.
Құтылдым деп жас төгеміз неге біз?
Бұзаулаған бұғылар
Мейрімді боп, әрі содан
Қысылатын түрі бар.

Бәлкім, ауыр жыл болар
Самолетпен ұшуға!
Қайғырма көп оны ойлап,
Кетер бәрі оңайлап.

Біз ұшамыз, бұтақтан
Ұшып түскен алмадай.
Шайнасулар – жексұрындық боп қалды
Өмір сүрем бірақ Өзім, құрығанда
Желді суық күні қыстың ұлығанда,
детективті жұтып салып әндетіп,
Қисық үйде – қыстауда
айтуы үшін әлдекім,
Жасты көзбен мөлдіреп
Сенсіз, сенсіз тоңдым деп…

Әлдеқайда барады ұшып
тас түнекте тарыдай, ал,
біздің әппақ планета
балапандай жұмыртқаны жармаған.

Қабығын түртіп жарар ол,
Кім боп сайрар ол әлі?
Қара таған болып па,
атом-оққа жолыққан?
Болды маған сол байғұстың
Оңнан туса заманы…
Ал, Римде, Римде –
дүрілдейді Жаңа Жыл...

..Мандариндер, сауық пен би,
етектерден әдемі,
шам секілді,
абажурлар арқылы,
Жарқылдайды денелері әйелдің.

* * *

Б. Ахмадулинаға

Біз көппіз ғой. Төрт адамбыз біз бәлкім,
Жылдамдық бар көкірегің мұздайтын.
Қызғылт сары шашты шофер заулайды
рулімен алысып,
Қысқа жеңді күрте киген – сән үшін.

Аһ, Белка, желікпе жан апат бір.
түрің сырттай періштеге тақап тұр,
беті-жүзің фарфор сын-ды ақ, әрі
ақ шам құсап ауық-ауық жанады!

Тозақ бейне жатқан сын-ды таба ұрып,
Қақпасында күзетші тұр бір епті,
Спидометр – жолы бітіп дір етті,
ал, сен шылым тұтатасың қағынып.

Педаль басқанда ұнатамын мен бірақ,
Хорал сөзі секілді ол – сыңғырат,
«Қиын болды,– дейсің сонда ойланып,–
Менің правомды алып қойғаны...

Түсінесің бе,
Жылдамдығым шамадан тыс боп менің,
Көңілім бір құтырынған сәтте еді.
Ал, әйтпесе жай-ақ жүрген сияқты едім…»

Белочка, сен бауырыңды бүлдірме,
Сержант бізден ақылдырақ, білдің бе,
бірақ сенің жылдамдығың жыршылық,
Қорабында жоқ қой оның, тіршілік!

Ақындардың міндеті
Шақырым-минуттарды білмеу індетіп,
дыбысты алу тездігімен жарықтың,
періштелер ән салғандай
Көк аспанды қарық қып,
Осынау жарық жылдарының ішінде
Сәуле болып құрып кетсек еш мүлде,
Мейлі, бәйге алатұғын қалмай қойсын
ешкім де.
Бәрібір біз бірінші боп
аштық тездік күшін де.

Аңырат, Белка, хақ-пішінді асылым!
Сүйегіміз қалсын, мейлі, шашылып.
Бар жылдамдық атаулыдан асатын
Жыр-жылдамдық жасасын!

Алдымызда жатыр екен не күтіп?
Азбыз өте. Төрт адамбыз айтсақ, бәлкім, кеңітіп.
Біз заулаймыз –
Сен Құдайсың, жарығым!
Біз көппіз-ау бәрібір.

МАЯКОВСКИЙ ПАРИЖДЕ

Көше суретшісіне

Лили Брик көпір үстінде жатыр,
Машиналар таптап жаншып барады.
Табандар мен рәзендер астында
Тиын құсап жылтырайды жанары!

Қайыр-садақасын тастап өтеді ел,
Маяковский шор боп біткен
Жара құсап, жүрегімен ауырған,
ойын қартасындай бейне рамадан алынған
Сол көпірге суреті салынған.

Қалай, ақын, сүйгеніңмен бір болу?!
Тағдырыңмен ойнадың тым күштірек,
бет керек қой,
Хиросима сықылды,
Жату үшін көпірлердің үстіне!
Асыққан жұрт көкірегіңді жүр басып,
ал, арқаңда – Сена өзені кілкіді.
Теңбіл-қоңыз автобустар жорғалап,
Қытығыңды келтіреді бір түрлі.
Сізді қандай толқыныстар билеген!..
Көпір – көкке ілініп қалған тәрізді,
түнде өзінің саңлаулары арқылы
Сирень болып сіңіреді ол Парижды.
Шашпа. Дана. Футурист.
Көпірге шақ Жер елшісі...
Не керек,
Маяковский, Сіздің көрмеңізге ешкім
келмепті ғой,
ал, біз болсақ – келер ек.
Әлдене оқыр едіңіз-ау Сіз көсіп,
тәлкегімен тағдырдың
Жетпей тұрсыз бізге Сіз!
қайран ауыз қорғасын-мөр басылған
түн еді ғой о-дағы.
Сырнай емес, Сіздің омыртқаңыз да –
Көпірлердің ақ қалайы қорабы!
Маяковский, көпірдейсіз Сіз ескі!
Гимнастай,
уақыт үстінде, аңдадым,
табандарың тіреп жатыр РОС-ты,
бізді –
алақандарың.
Сіздің кеңдік көпірлерге бара-бар,
Көпір асты – машиналар қатары
шұбырғандай,
Маяковский табанының астынан
Маяковский – Москва өтіп жатады!
Шикілерді Маяковскиймен ұрып,
Маяковский – адалдық тұр кеміріп!

Мың-сан стадион Сізге қол ұрар.
Сіз не ойлайсыз,
өкінген бас?
Маяковский, Көпір жолдас?..

Көпір. Париж. Жұлдыз күтіп отырмыз.

Қызыл шапақ жасырынды төменге,
Жолақ етіп аспан көкті,
Жалғанды.
Қызыл із ед самолеттен қалған бір,
беттен бір-ақ тартылған
Ұстара ізіне ұсап кетті ол енді!

ӘЙЕЛ БҮЛІГІ

Ресторан, қай елдікі – жоқ есте,
әйтеуір бір түн іші;
алты еркек бар, столдар бар, Жаңа жыл,
Ызалы әйел бүлік-ойран салады,
Бәлкім, оған ұнамады