Зал ортайып барады –
тесік қазан секілді.
Жыр ортайып барады –
несіп-тағам секілді:
бір-бір іліп әрқайсы салды аузына бұ жырдан, –
тұрды күліп біреуі, бірі мұрнын тыжырған.
Дәмсіз болды, білемін – тамсанбады таңдай көп,
Автор деген жанға бұл – не десең де көнеді,
арнап тартқан ақ дәмін – жемесең де көнеді.
Тек елесең болды оны – келсең болды жерге осы,
серілердің ойы мен сергектердің зердесі.
Кешіреді ол бетіне күл шашсаң да долдана,
есінемей тыңдасаң – бақыты оның сол ғана...
Көтерілді орнынан, әне, бір топ дүркіреп,
Әне, бір топ күңкілдеп тез бітуін тұр тілеп.
Зал ортайып барады – тесік қазан сықылды,
Жыр ортайып барады – несіп-тағам сықылды.
Көбі ағып кетіпті – кәдімгі су сықылды,
Сиресе де адамдар әлі қалған сықылды,
Суы ағып таусылып, дәні қалған сықылды.
Ағызса егер көп суын мынау үлкен қазан-зал,
Мүмкін сол бір суменен дән жуылып тазарған?
Керек, керек тазарту!
Айналайын өлең-ау,
Сені де бір сүзетін тесік қазан керек-ау.
1965
