Теңіз, міне. Теңіз менің не теңім,
Теңім менің – табынумен өтемін!
Толқын тулап жағаны асты, жарды асты,
Мөлт-мөлт етіп көбік-көздер арбасты.
Неткен ғажап, неткен ғажап бұл теңіз!
Бұл теңіз бен аспан егіз, бұлт егіз.
Жатыр шексіз қасіретсіз шалқып ол
Ұлылықтың, сұлулықтың даңқымен.
Бас ием мен сол даңққа амалсыз.
Амалсызбын – ол күшті де мен әлсіз.
Уа, ұлылық! Атың кімді бұзбаған
Дәл өзіңді теңізден де кызғанам!
Теңіз, теңіз, даңқ-атақтың құлы көп,
шынында да сен не тындырдың ұлы боп?!
Толқын, тулап жарға қарғып, ал, шық, ал,
жаралғаныңды ұмытпа тек тамшыдан.
Тебірен теңіз, 
тебіренгенің – далбаса,
басың сүйеп құлайтын
Қара жерің болмаса.

1960, 1982