– Әй, Дуадақ, Дуадақ,
аңшы біткен аулап, атып, қуалап
Мәз болсын деп Құдай кескен үкімін –
айтшы, қалай құрымай жүр тұқымың?
Етің семіз,
Өзің аңқау;
толы айша
Мамыр жылжып – күн көресің қалайша?!
Қарт Дуадақ:
– белгілі жай, – деп күлді,
Сол күлкімен қауырсынын кептірді, –
ғұмыр бірдей жүйрікке де, шабанға,
амалдаймын қос қанатым аманда.
Жақсы аңшының өзі мені атпайды.
Мен өзім де аттырмаймын жаманға.
1980
