Жазар едім гүл-өлең сызылдырып бұл несі:
Соғып өтсе боз қырау — үзілді гүл сүлдесі.
Емен-өлең жазар ем, ағаш-ау ол еменің,
ағаш болып кетеме деп қорқамын өлеңім.
Жазар едім шың-өлең асқақтатып, астырып,
шошытады шыңдардың шыны-суық тастығы.
Жазар едім көл-өлең, пәк болғанмен көл өңі,
көлің су ғой, су болып кетер деймін өлеңім.
Бәрі саған бітеді момын далам, бұл да заң,
ызың-ызың жел-құзың досым сын-ды бір мазаң.
Гүл мен емен, көл мен шың — бәрі сенде топырақ,
саған ұқсап, сондықтан, қоңыр-шұбар жыр жазам.
1969, 1982
