ағаң отыр ақыл айтып шәниіп.
Қызмет бабын ескермейді, бір түрлі
ақындығы жеңіп тұрған сықылды.
Сөзі астарлы, күлкісі әсем, өңі үстем,
Өлеңінде ұйқас бардай келіскен.
Шіркін, шіркін, жазған болса екі өлең
мен ғұмыры қалам алмай өтер ем.
Ақыл сөзін, мағына-мәнін не терең
Лауазымы, беделі үшін көтерем.
Ойнаған боп мұқатады жай тағы,
Маңдайыңнан сипап ақыл айтады –
Шыда, жыршым!
О, заманда, бұ заман
Күйіп өлген бір ақын жоқ ызадан...
1981
