Бұлттан шыққан – күн ащы,
Жаман кісінің тілі – ащы
                                     Халық

Құт-береке қашып тұр,
бірі – етегін,
көкірегін бірі ашты:
жаман ерді жасытты
жаман әйел тілі ащы.

Шақырайып, шекені
шуақ шағып өтеді.
Ырсаң қағып қабырғаң
Ыссылаған не теңің!

Өртеп кетті-ау Күн деген,
шыны құсап күн көзіне шағылдың.
Қоңыр-қоңыр мұңменен,
қоңыр бұлтты сағындың.

Маңай күйіп-жұтады, ә?
Жаздың түрі!
Жақ ашпа:
жапырақ жоқ бұтада,
көлеңке жоқ ағашта.

Шыжғырып көп шуағы
шілде – батып барады.
Жаман тілдің, шырағым,
шағатұғын талай жазы бар әлі.

Тойып кетсе жұрт түлеп,
әрнеден бір мін тапқыш қой түрткілеп.
Күн бермеуші ед Күнге де әлдебіреулер
бұлыңғыр деп,
бұлтты деп?!

1983