(Мысқыл)

Иә, бұл төбет қой, көк төбет,
мойынына көп салды шынжыр дақ.
Қайтеді өмірге ол өкпелеп,
шынжыры тұрғанда сыңғырлап!

Шынжырда бар дейді түрлі ырғақ:
иттерге шынжырдың шылдыры – музыка үніндей.
Бар кінә ауып сол шынжырға
тұрады иттің де иттігі білінбей.

Деме, дос, болып па сол да өлең,
ит пенен ит болсаң күн жырла, түн жырла.
Әңгіме: ит ұстар қолменен,
иттерді байлаған шынжырда

Иті де...
көрші де жақсы адам,
жақсы адам – айтсақ та не біліп
«Қабаған ит» деген сөзді оқып қақпадан
кетті жұрт иттерше ырылдай шегініп.
Жақсы адам. Сондықтан жүреміз именіп,

Сыздап тұр жүзі әне
Тілді ол адамнан үйреніп,
иттерден алыпты ызаны.
Ол менің бұл сөзімді естісе – бас кетті,
Ант етем куә ғып күн, айды!!
Шынжырлы ит беріп «құдайым» жақсы етті,
Әйтпесе, өзіне қай шынжыр шыдайды?!
 

1963, 1982