Бөрік кие алмаушы едім –
шаштың қалыңдығынан:
Қара шыңым – оған да, әне, әне, қар түсіп,
кетті ағарып жел жақтағы жартысы.

Қара еменше қарсы тұрар жоқ шамам,
Жә, дегенмен мен емеспін шөп-шалам,
Үйіріліп көргенім жоқ ық жаққа.
Қарсы сипап жолбарысты түгіне,

азу күшін айналдырдым қыл жаққа,
тырнақ күшін айналдырдым қылжаққа,
күшік тенеу құйрық бұлғап бір жақта,
қабылан-бояу қағынады бір жақта.

Едірейген әрбір түктің ығына
нем қалады берсем егер жығыла?!
Өшігетін болсаң түбі кешірме,
суыйтұғын болсаң түбі жылыма!

Бір адамдай айта алам-ау сөзді мен,
кейде от жатты әр сөзімде шарпысып.
Бірақ соның қақ жартысы – ақ өлең,
қара өлең – қақ жартысы.

Көзбен көрген шындық та
жалған десең ойдан шыққанның бәрі:
Сөздерімнің адал шындық – жартысы,
қалған жартысы – ойдан шыққан – өтірік!

Пародистер,
мәз болмай-ақ қой бұған,
қаламыңның мұрынын сүрт әуелі:
жанып туса өтірік те,
кез келген
шындығыңнан шыншыл әрі әдемі!

Жұртым менің! Өлең сүйгіш, сөзуар,
сөз жайлы әлі...
келеді әлі тартысып:
түк ұқпайды жартысы,
шала ұғады жартысы.

Жал бітіпті жартысына солардың,
жартысына бітті бел:
ылғи жарты қайран менің оқушым,
оқымауға келген шақта – бүп-бүтін,
түсінбеуге келген шақта түп-түгел.

1983