Жәрдем Тілековтың немересіне
Жұбанбайды бала жылап беталды:
«Атам қайда?
Шақырыңдар атамды!»
Ешқайсына көтертпейді еңіреп:
«Атам өзі арқалайды мені», – деп.
Бір орындық оқшаулау тұр, әне, үйде,
Сол орындық ыстық білем сәбиге,
Қориды кеп орыны деп атамның –
Атасы енді отырмайды, әрине.
Бақырады қыңыр бала беталды:
«Атам қайда?
Шақырыңдар атамды!»
Атаға бір арыз айтып алмақ па,
«ата, аталап» жаутаңтайды жан-жаққа.
Ал атасы естімейді расында –
төмпек болып жатыр төбе басында.
«Атаң ауруханада ғой», – деп алдап
үйдің іші отыр әзір амалдап.
Үлкендердің ұқпаса да қыр-сырын,
Сезе ме екен бір сұмдықты – көнбейді
атасының титтей ғана «қырсығы».
Шығады деп атаң ауруханадан
бүгін алдар,
ертең алдар,
бірсүгін
не айтпақсыз?
Жұбанбайды ол еңіреп:
«Атам келіп арқаласын мені», – деп.
Ей, кішкене бүлдіршін!
Енді сені кім арқалар?!
Кім білсін,
Арқалайтын атаң сенің нар талап
жатыр бүгін топырағын арқалап.
Шындық осы.
Сені сипап маңдайдан
отыратын аңқау, адал жан қайран
өтті, бітті – барлық тірлік, бар майдан –
тағдыр солай мөрін басып, қол қойған.
Күні ертең-ақ ақыл жиып көп асыл,
бәрін өзің түсінетін боласың.
Ал, әзірше...
Жоқтатпа, жұрт, атасын,
арқалаңдар, атасының баласын!
1981
