Көкбеттеніп тұрды аспан,
Құмның жүзі қарасұр.
Жел суыпты түн асқан,–
Аласұр, қияқ, аласұр.
Ұлылығы не керек –
Уілдеп тоңып дала тұр.
Дір-дір етпей ебелек,
Бір тасаға бара тұр.
Сұлыбас – жас, мұрт – кәрі,
Шықсаң, сұлы, биік шық.
Желпілдейді жұрттағы
Ұмыт қалған қиық шыт.
Сыйдаң бұта – суылдар,
Суық пен жұт – егіз мұң.
Арық-тұрақты қуыңдар,
Ауласына семіздің.
Тартса қарт қой құрсағын,
Қойшы қартың бүрсеңдеп,
Кемпіріне ұрсады:
«Не бітіріп жүрсің деп».
Ол бітірмей жүр несін –
От жанады жылтырап.
Итарқаның іргесін
Ит қазады жұлқылап.
Жоқтық пенен суықтық!
Әніңді айтып жаңағы,
Көрпе астына қуып тық
Жалаңаяқ баланы.
Жалт-жұлт еткен табандар,
Жылт-жылт еткен танаулар,
Көрпе астынан қараңдар:
Келе жатқан адам бар.
Тұр ғой оны шал боқтап,
Тоңса – кімнен көреді?
Екі етегі далбақтап
Бригадир келеді...
1965
