Неге есіме түсті екен ескі жырым,
неге аңсадым ескі-ескі досты бүгін.
Кідірте тұр асыңның түсіруін,
достар келіп қалатын кешқұрым.
Суытты ма лақабы көптің бөтен,
лақапшы еді бірінің келіншегі.
Жақсы жырымды оқыса – келуші еді,
келмегені – жаза алмай кеттім бе екен?
Кешікті ғой,
дос қайда,
таныс қайда
жақын едім – сол үшін алыстай ма.
Кешегідей тағы да жалғызбын мен,
«Кетік» қайда, япыр-ау, Әбіш қайда?
Кідірте тұр асыңды,
өліп-талып
түңілейік, түңілсек сеніп барып.
Асықтың деп жатуға дау сап жүрер
әлде болса біреуі келіп қалып...
1967, 1982
