Қайла... Күрек... Көмір қара, көз қара,
мөлтілдер тек аппақ тамшы сүт-шамдар.
Алақанын алдырыпты бозбала,
алқынды шал... ащы ауаны жұтпаңдар!
Аппақ жарық ақтарылды аңқа сып,
Қоп-қою шаң тұнып жатса тымырсық.
Өз шыдамын жеді әрбір жан таусып,
Сым бойында жасыл ұшқын жүр ыршып.
Қос рельс – мандолиннің қос шегі,
қара вагон күмбірлетті –
жүгір, шық.
Мұндағы күй – күш тілейді, өстеді –
Бұлшық еттер бейне темір шығыршық...
1965
