Қара аспанды көтеріп тұр бағана,
біздің осы лавада.
Көлбеп түскен көлеңкесі тіреудің
терең қазған орға ұқсайды алдыңда –
түсіп кетер секілдісің– аттасаң,
ал мұнда
крепильщик жата қалып іргеге
Жатыр сол бір қара аспанды шегелеп –
О, керемет! Жүзі де оның қап-қара,
қос қара аспан жеп барады бір-бірін!
Аспанымен лаваның
мөл-мөлт етіп ақ тамшылар ағады,
ақ тамшылар жетеді.
Сол жігіттің күйе басқан жүзінен
ақ тамшылар біртін-біртін үзілген
Метеордай ізін тастап кетеді...
1965
