Еңкей аспан, төменде бұлт, төк жаңбыр,
Қорықпаңдар, біздің кеуде толған нұр.
Қара жерді қақ айыра толғандыр,
Еңкей аспан, төменде бұлт, төк жаңбыр!
Жарқылдасын алтын бұтақ – жай атсын,
Тапсыншы бір тентек дүние тоят шын.
Қара бұлт пен найзағайдың рухы
Қалғып жанған көп оттарды оятсын!
Көк сағым боп кезе-кезе тау үстін,
Қойнаулардың құпиясын тауыстым.
Толқынынан құтырынған бұлақтың
Келіп отыр қос алақан тағы ішкім.
Сілкін, жапырақ, бір сілкінсең – нең кетер,
Сен сілкінсең – бүкіл дүние желдетер...
Мен көтерем сендегі бар салмақты,
Ей, қара жер, мына мені сен көтер!
Қиналады ол жанарынан жас тамбай,
Жатыр ағып аяқталмай, басталмай.
Бұлтым болса – мен де биік болар ем
Дәл осы бір аспандай.
1965
