«Жатпа, бұлақ, алға асық,
қопарып бақ, қозғап бақ.
Бұлақ болып алғасын
бұрқырау да сөз боп па?!

Ақтар қуыс-көбені,
жаға, жарды тітірет.
Түртіп құлат төбені,
түйнек-тасты түтін ет.

Долыға түс, долыға,
тау мойнына сал шылбыр.
Иілмесе жолыңа
басын қағып ал шыңның!»

Сонда бұлақ күбірлеп,
қажып-талған кескінмен,
деді: «Достым, бүгінде
айқай деген ескірген.

Айқай қайда, айқайды
ақымақтар салады.
Айқай бір күн, байқаймын:
есектен де қалады.

Есуаспысың тұп-тұнық,
ойбай неғып ұқпадың:
аяқ деген мықтыны
айла салып жыққанын?!

Жоқ баяғы мінезім,
ақыл кірді маған да.
Қуыс-қуысты кезіп
жылап ақ де одан да.

Неғыламын айқасты,
кететінің-ай лағып.
Қозғағаннан қойтасты
өту оңай айналып!»

«Бұлақ па бұл немене...
сеніп едім мен қасқа.
Қайраты бар денеде
намыс деген болмас па.

Бұлақ қой деп мақтасам,
құдірет деп керемет –
құтырынып ақпасаң
құдіретің не керек!

Неге керек дәме етіп
даңқ, атақтан,
мықты ойнап,
тасты түтіп шаң етіп
ұшырмасаң ыққа айдап?!

Өз-өзіңнен тыйылып,
өз-өзіңе айла ғып,
көрінгенге иіліп
өтер болсаң айналып.

Құрып кет сен!
Дәл шындық:
орныңа үй салайын.
Ең соңғы бір тамшыңды
тас ерніне жағайын».

«Қонбас ақыл, шырақ бұл,
шындықты айтпа – батады.
Маған керек – бұлақтың
ерлігі емес, атағы.

Ерлік ішер ас емес,
нем кетеді, ойын ғой.
Біле-білсең, бас емес
иілетін мойын ғой...»

1970, 1982