Ойлатпай өсірем деп жаман пиғыл,
әлдекімге өкпе артсақ – одан тыйдың.
Тағдырдың бізді соққан «бұзау тісі»
алдыменен, анажан, саған тиді.

Жүзбесе де сол жылдар күнің күліп
сөйлемедің ешқашан түңілдіріп.
Күн көрдік қой
бір қолда бес саусақтай
бірімізді біріміз жылындырып.

Ұлды ерке етіп, ал, қызды қылықты етіп,
өсірем деп жүн түттің, шұлық тоқып.
Қуанған сәттеріңде – құштың, бізді,
жылағың келген кезде тұрып кетіп.

Біздің жыртық көйлекті жамай-жамай,
қалыпсың қартайғаныңды абайламай.
Жесірлік өтті;
бірақ қара түндер
ақ шаш боп қоныпты ғой самайға, ана.

Кетті, кетті келмеске өткен күндей
жүрген кезің аязда шекпен кимей.
Өкпелетсең де өзіңе кейде бізді,
есіріпсің өзгеге кектендірмей.

Кеткенім жоқ әзірге елтіп, асып,
көргеніммен көп жайды талқыласып.
Біреуді жек көрейін десем бүгін,
ылғи, ана, алдымда сен тұрасың.

1967, 1982