Болса да алап – ойлы алап,
Ағады өзен аңқылдап.
Қыздардың жолы қайдалап,
Жәудіреп қарайд салқын бақ.

Даланың жанын жылтқан күн
Аспанда емес, мұнда тұр.
Сабылып өткен бұлттардың
Сарқыты құсап шық жатыр.

Шығыңды, көктем бұлдама,
Шыныңды ұғар жан қайда:
Боразда салса, бұл дала
Ұқсайды қатпар маңдайға.

Әр бұта тынып жасырды үн,
Жасыру мүмкін қиянат?
Осын-ау жерде ғасырдың
Ақылы жатыр ұялап.

Не керек ақыл, ой маған,
Өз басыма қонбаса ол.
Табан ба кейде таймаған,
Үзіліп қалса – жол ма сол!..

Қасиетіңді сезем, жер,
Әр бұтаң болды баспана.
Ылайсыз ақса өзендер
Сәулесі түсер тасқа да.

Айналды тасқа кейбіреу,
Мезгілін сезіп жығылар.
Қолынан келсе елжіреу
Тас болып не жыны бар?!

...Қоңырқай дала, баспалап
Өседі гүлдер – салқын бақ.
Құм жұтынып, тас жалап
Ағады өзен аңқылдап.

Келбейді аспан көзіңде –
Ойлану солай басталар.
О, дала сенің өзіңде
Тастар да бар, бас та бар...

1961