Құла-сары төбе-үстірт,
Құла-дала, кеңістік.
Пеш күрсінген сияқты
бетке ұрады жел-ыстық.

Жолға айдаған қай қырсық?
Бір уыс жел құйын болып құтырды.
Қосаяқ та айғырсып
Кісінейтін сықылды.

Бір жаңалық айтпақ едім хабар ғып –
Уа, құм, оян, сорлы, оян!
Орғып, орғып, тағы орғып
Тайып берді ор қоян.

Құм, құм, жақсы бір хабар:
Жаңбырлы бұлт келеді,
деп едім мен, май кептеген ұлтабар –
борсық безіп жөнелді.

Дедім тағы: хабарым бар, хабарым,
бұлт келеді қабарып.
Сұйық шөпті салдыратып, тоңқаңдап
Кірпі қашып барады.

Керек дедім бір сулық пен бір етік,
Су алар ін-қуысты:
пыр-пыр етіп, пыр етіп
шегіртке ұшты, шіл ұшты,

Бозторғайдың жоқ өңі,
даусы қалған қарлығып.
Жаңбырлы бұлт деп едім –
безіп кетті барлығы.

Кім біліпті хабар ма бұл жұғымсыз,
жапалаққа тағып жатты қарға айып.
Қайғырды тек құм үнсіз
Қияғымен сарғайып.

Кепкен сын-ды ерін емес, жүрек нақ,
Сағым ба анау, ауыл ма?
Бүлдіргіні білекке ап,
Сипай-сипай қамшыладым сауырға.

Үрпекте, иек-артпада
Сүйрік тартқан,
Шідерлі
торы ат маған жалт қарап
Кісінеп кеп жіберді.