...Қара дауыл, құлағымда тұр үнің,
Қара түтін, көз алдымда бұрымың.
Найзағайлар сермегенде сырығын,
Тірі қалдым, тірі қалдым – тірімін!

Жат өлкенің найзасынан андаған
Қалды өмірім, қалды Отаным – калды аман.
Алды бірақ көп досымды көр жұтып,
Сол өлімдер шашыратты қан маған.

Сөнді талай адам деген шын шырақ,
Мезгіл тұрды сол адамға құн сұрап.
Өшкен көздер жанарының түбінде
Ақырғы үміт қатып қалды жылтырап.

Қаһарлы күн, қаһарлы күн... өткенді
Еске аламын, көрген сайын көктемді.
Соғыс, соғыс! Керек емес мылтығың,
Мылтық ұстар қолым да жоқ... жетті енді!

Мезгіл – жақсы... шын айтуға келгенде
Жаман ойға орын қалмас кеудеңде.
Құс атуға рұқсат етпен бұл күнде,
Ол күндері адам атқан мергенге!..

1961