...Маңдайы оның өткен өмір қолжазбасы – бәрі мұң,
Сол жазуға жетілік шам түсіретін жарығын.
Сөнер сәуле қалтылдайтын, қалтылдайтын әжем де,
Қалтылдаумен өткізіпті ол өмірінің жарымын.

Қатқан шерін жібітуге қоятын ол су ұрттап,
Су ұрттап ап әлсін-әлсін суыратын суыртпақ.
Ала шыттың жыртындысы ала жіптер туатын,
Бүкірейген саусақтардың сарқып барып қуатын.

Кәрі қабақ бір жадырап, бір жадырап бір сынып,
Кәрі кеуде тыныстайтын бір басылып, бір шығып.
Ала жіптер көбейетін, сол ала шыт шетінде
Отырғандай сезілетін тістескен бір тіршілік.

О, тіршілік... сол адамдар жүріп өткен жолдармен
Жүрем мен де бетімде әзір әжімім аз болғанмен.
Көңілімнен сол бір шыттай суыртпақтап тартам жыр,
Қарттық емес, сараңдықтан қалтыраған қолдармен!..

1961