...Ат шананың үстінде тұр топ адам,
орын берді ығысып жұрт арадан –
отырды әкем.
Жүгіріп әжем үйден
алып келді, есімде бір таба нан.

Әлде бата, әлде ырым іспетті ме,
көндірмек пе «құдайды» күштеп тілдеп?
Кетік нанды ап кірді әжем үйге –
әкеме шетінен бір тістетті де.

Содан әжем, жығылған есеңгіреп,
ұрсып-ұрсып жұбатты шешемді кеп:
«баланы еміз, бұзауға шөп әкеп сал,
жұғын етпей жусаңшы кесеңді» – деп.

«Жүрек бұрса құдайға – жай бұрмаған,
пәнде басын тәңірім қайда ұрмаған!
Тістелген нан ешқайда жібермейді,
жібермейді – келеді, қайғырма оған.

Ырым ғой бұл, алла бар, қалмайтұғын,
нан жарықтық бақсы емес алдайтұғын,
ерте болсын, кеш болсын қайтып келіп,
тауыспақ ол осы бір нанды әйтеуір».

Келіп жатты майданнан... кетіп жатты...
жаназаға, тойға да ел жетіп жатты.
Жау қанша адым шегінсе жерімізден,
сонша бала білмеппіз жетім қапты.
Күте-күте жақсылықты одан-бұдан,
мешел әжем жайғасты төр алдына.
Қара шашы таусылып – қайғы қалды,
семіп жатты сандықта ораулы нан...
Жылдар өтті...
Әжем де әлі бітіп,
кәрілікті мезгілден алып ұтып.
Сартап болды сандықта нан баяғы,
ол да жатыр, қарашы, әлі күтіп.
Үміт шіркін жақсы ғой – жанға жайлы,
мен де күтем – оны әжем аңдамайды.
Сенердеймін мен де оған – кетік нанға,
ал, шынында нан бар ғой?
Алдамайды!...

1967, 1982