Тау баурайы бу боп тұр, бұлыңғыр тұр,
тістеп қапты тентек жел тілін қырқып.
Алба-жұлба жасады-ау бұлттың төсін
шыршалардың бұтағы іліп-жыртып.

Қара қасқа шыңдардың қатты басы,
бірін-бірі шыңдар тұр атқыласып.
Өрмелеймін биікке,
                          тауларым-ау,
қандай ғана тағдырға тап қыласың?!

Қажасып тұр қарт шыңдар, кекесіп тұр,
бірінде бет, бірінде шеке ісіп тұр.
Өрмелеймін биікке,
                          тағдырым-ау,
мына мені алдымда не тосып тұр?!

Ала бұлақ, ағылшы, шапқылашы,
жан-күйіңді жалғанға лақтыр ашып.
«Мына шіркін қайтеді-ай» деп жантайып
«найза қара» желкесін жатты қасып.

О, не пайда қарт шыңнан,
                           қас-қабақтан,
Мен емеспін ешқайсын бастап атқан.
Жыртып алып тау бұлтын, таңып қойдым
табанымның жарасын тас қанатқан...

1970