Қар мен желге қарсы бітіп алып тұр,
жалаң төсін найзағаймен жанып тұр.
Шекісіпті шеңгел болып тамырлар –
қара тасты бүріп қатып қалып тұр.

Мынау қартың еске салды жетімді:
арық қолдар – бұтақтары секілді.
Жапырағын сыпырып ап кекілді
табиғаттың мұқатқаны секілді.

Түбінде қарт бір үндейтін секілді,
сөйлеп кетсе сүрінбейтін секілді.
Уақыттың – келер күннің алдында
тізесі сәл дірілдейтін секілді.

Тамырында су ағатын секілді,
сол су бәрін жуа алатын секілді.
Қара тасты аспанға атып бөрік қып,
түбінде бір қуанатын секілді.

Емен – шындық (өзің жалған секілді),
қарт көңілге сезу де арман секілді.
Жапырағын – жел,
ұлын – майдан жоқ етіп –
еменге ептеп төзу қалған секілді.

Ей, қара шал!
Кірмек едім даң-дұң қуған топқа әлгі...
Сені көріп түсінгендей боп қалдым,
төзу де үлкен күрес пе екен деп қалдым,
өстіп мен де бір қабаққа тоқталдым...

1978