Өргізіп өзен-суын алса ғана
қарайды тау қарауытып сан салаға.
Қайтеді ей, мына толқын ән сала ма,
жартастың төсін сорып тамсана ма?

Шұбырып шұбар ала су төменге,
топшысы тасқа тиді сілтегенде.
Сұсты, пәк, жартас жүзін жел жасырып
ұқсайды жібек шәлі бүркегенге.

Қайқаңнан алабұртып асқан бұлақ,
домалап кетті, әнеки, тастан құлап:
Толқынның біреуі озып, бірі ере алмай
келеді қалыңқырап, ақсаңқырап.

Аптығып, алақайлап шапқан ағын
Тосады қара тасқа ақ тамағын.
Қақтығып қаңылтырдай таулы алапқа
Көксайдан кернейлетіп аттанады үн...
Төменде теңіз беті жымың-жымың,
ләззат ыстығына жылынды мұң.
Кеңкілдеп киіп-жарып келген бұлақ
бәрінің сонда білді шығындығын:
басылды баяғыдай зіркілдемей,
тек қана бүлк-бүлк етті шіркін көмей
домығар долы келін секілденіп
енесін қалғанына бір тілдемей.

Көк теңіз бүгін көзін жұмар нағып,
ол жатыр жұмарланып, құмар қанып...
содан соң қарайды тым алыс тартып,
көзімен ұмытудың мұнарлатып...
 

1963, 1982