Табиғат мінезді етіп берсе тілді,
ойлап ем мінезді өлең көрсетуді.
Жақындап кетіп едің – бұрқ еттім мен
талайдан жан баспаған жол секілді.
Көп жаннан көрінеу қаштым,
сырт бекіндім,
болғам жоқ арасына ірткі екі ұлдың,
Ақ бу боп үлп етіп ең – түйілдім мен
толассыз жауатұғын бұлт секілді.
Пісіріп жеп жүрмін өз сөзімді асып,
өзге ойым жоқ қарасаң көзіңді ашып.
Қуанам өз бұлтымды өзім қуып,
мұңаям өз шаңымды өзім басып...
1970
