Сезімдер ғажабы
Қиялда құбылып;
Ашудың азабы
Алқымға тығылып.
Сүрініп, жығылып,
Қайтасың таси кеп.
Ақыры ұғынып
Көнесің бас изеп.
Жаның – мас, ой-жалын
Әлі де түңілме.
Үндемей койғаның
Жөн болар түбінде.
Тіл жомарт, өлең бай
Жоқ-барды амалдай;
Алам деп бере алмай,
Берем деп ала алмай;
Қызық қой бұл адам –
Көрінбей құтылды.
Күн бата құлаған
Көлеңке сықылды.
Жо, жо, жоқ, достарым,
Бұл емес айтарым.
Келмейді қостағың?–
Мұны да байқадым.
Тұрғам жоқ шағынып,
Шағыну – бойға мін.
Келеді ағылып
Өзімнің ойларым.
Ол ойым бүй дейді:
«Барлық гәп намыста!»
Шындықты сүйрейді
Қиялдан да алысқа.
Ол ойым былай дер:
«Өрмеле! Өрмелеп
Құласаң – құлай бер,
Құлауға да ер керек! »..
Мезгіл де бір керім,
Сусиды сынаптай.
Түк қылмай жүргенім
Барады шыдатпай.
1961
