Ең алдымен Хан күтті,
Жендетіне жұрттың аузын аңдытты.
Жендет – нағыз жендет еді, алайда
дүйім жұрттың аузын бағу оңай ма –
тың тыңдады ол желіп жүріп тепеңдеп,
Әлдебіреу сыбыр етер ме екен деп.
Бәрі тыныш.
Естілмейді түк дыбыс;
екінші күні өтті осымен тып-тыныш,
үшінші күн деген күні, бір кісі
Келетінін айтты ханға кіргісі;
«Неге?» деген сұрақ толы көзге көп
Қарады да оқшауырақ, өзгерек,
Көпшілікке қарады да аларып:
«айтам,– деді ол, хан – ұлының хабарын»
Сол-ақ екен иықтардан бір сұмдық
Жүк түскендей,
ел жеңілдей күрсінді,
Қайғылы еді – өзгерді ел,
Нұр көрінді ырза болған көздерден,
Үміт құсап әлдебіреу жалғаған
Ханға кіріп кетті батыл әлгі адам,
алып өтті ажалға асық өр басын,
көмейіне құйдырғалы қорғасын.
Көпшілік бір тыныс алды, не керек,
ешкім бірақ аяған жоқ оны елеп,
Ойлаған да жан болмады, аяғы:
Шаруа жайын соғып кетті баяғы.