Заулайды Жер. Шұбартады дала бұл,
Түк аңдамай қарайды тек аңқау күн,
Заулайды Жер. Жанарында дананың,
Жамбасында жалқаудың.
Қиялшылдар қаламының астында
    Ұқсайды жер ала-бурыл тасқынға.
    Заулайды Жер. Өзін-өзі қиған күн,
    Неғылады шапағатын «иманның!»
    Заулайды Жер, табанында тағының,
    Тізесінде тиранның,
    Көрген кезде диқаншының күрегін,
    Екі ой түсер: бірі – топырақ,
                          бірі – өмір.
Осы екі ойға бір кеудеңнен пана бер,
Қайда барсаң қос көлеңке қараңдар...
Әлдеқашан тозар еді қара Жер.
Тозбаса егер тізелер мен табандар.

1965