Жыр келеді жылды аттап,
Жырларға жыл жол ашқан.
Ақылды арман құндақтап,
Тербетіп тұр көк аспан!

Тербеліп тұр шуақ жақ,
Тербеледі көлеңке.
Қызық қой өмір сыңар жақ –
Жыры тірі, Ол өлсе...

Көрдің бе анау көдені,
Жапырылған қоғаны;
Махамбеттің өлеңі
Зел-зала боп соғады.

Жата алмайды жыр текке,
Жыр да жазда көктейді.
Бұл аспаннан бұлт өтсе
Бір жыламай өтпейді.

Аңызы да көп жұрттың –
Ескен желдің ермегі.
Көз жасымен сол бұлттың
Гүл жылайды жердегі.

Ойламас күн батуды,                                                                                                                                                                 Келер бірақ кейде іңір.                                                                                                                                                             Күндей ыстық ақынды
Жоқтатпаймын дейді жыр?!
 

1961