Күн шыжып тұр.
Талғар жақтан бұлт келеді жөңкіліп,
бір салқындық болғай деймін мен тұрып.
Бүкіл алап шыр еткендей болады
тиіп кетсе ботинканың табаны.
Күн күйіп тұр... тіл жабысып таңдайға,
шаш көлеңке бола алмады маңдайға.
Ауыр екен шілде айының бұ шағы,
секілді алап ақ жалынның құшағы.
Дыр-дыр еткен қызыл қанат шегіртке
бір-бір түйір қызыл шоқ боп ұшады.
Дәл осы сәт шыңға қонды сұр бұлт кеп,
ақ шың оны шынтаққа алды бір бүктеп.
Бұлқынды бұлт, кете алмады жұлынып,
көлеңкесі қалды маған ілініп.

1963, 1982