Қарайды қара көз ғана
айнасына да наздана.
Әлдене тұсқа, әлдене
жетпейтін сынды азғана.

Көлбетіп қоңыр бұрымды
Өреді қайта тарқатып,
Айнаға қайта бұрылды:
көкірек – биік,
арқа – тік.

Алдында жатыр шар-айна,
желкесінде тағы айна.
Үйіріліп шашы самайға
бұйра боп тұр қалай да.
 

«Не болды маған соншама»-
өз ойын өзі құптады...
Айна қанша болса да
Бір қыздың жанын ұқпады.

1960, 1982