стадион талап етпей тұрғанда!
Біз шыққанда Томск стадионына,
Риганың стадионына немесе.
Сізді ұғынған ұрпақтар
саңылауынан өлеңнің
ертеңгіге ұмтылады он есе.
Неткен ғаламат зор дәуір!
Поэзияға шұбырады ел,
Шұбырғандай моншаға.
«Жаман!» атты дастан кейіпкері де
«Жақсы!» ұйқасты талап етед соншама.
Сіз кеттіңіз.
түсінікті боп он процент қана елге.
Пастернак пен қалды Асеев әлемде.
Біз кетпейміз бірақ та,
дәмеленген жұрт не ғылса – о ғылсын!–
біз көреміз соғысып
поэзияның төлі үшін.
Көп толғатам ақындық бір ұл жайлы
707 – «Боинг», «Ан» класты, маркалы...
Біз үйреттік
Ысқыруға
Қақ жарты – Россияны.
Бер тағы да
бұзық-бұлбұл бер тағы!..
Бақытты сәт келсе ұтыры сондай бір,
тырнағымның етін тіспен қырқып ап,
Телеграмма соғам – әрбір әріпі
Монументтен мәңгі кей:
ВЛАДИМИР ВЛАДИМИРОВИЧ,
атымды атауға рұқсат ет –
Вознесенский Андрей.
ДАСТАРҚАН БАСЫНДА ОТЫРУ ТӘРТІБІ
Пирогке де саусағыңды малғылап,
Тұзға батыр тауық етін – жұмсақ, ә,
Өтінерім жалғыз-ақ –
Музыкаға қолыңды сен жұмсама!
Қияр ізде құтылардың түбінен,
Келіншектің мықынын қыс қысқалау.
Сені ұрса да өткізгіштер тогімен –
Музыканы саусағыңмен ұстама.
Музыка жан-дүниеңмен бара-бар.
Ұста ақшаны үштік, бірлік аралас,
Тіпті қанша жуылса да жаңадан
Музыканы қолмен ұстау жарамас.
Прогрессист те, супостат та бастығар,
Сіз екеуіміз – материалистер боламыз.
Ал, музыка – өзге табиғат шығар,
ерін емес, ұстайды тек оны ауыз...
Көжені де болар қолмен ішуге,
ал, музыка – қырсық, рахат аралас!
Қар-топшыңды жұлып кетпеуі үшін де,
Музыкаға қолды жұмсау жарамас.
* * *
Жойып келед бостандығын бұл басым,
Іс-қылығым, сырт көрінісім, дәл айтсам,
Іс-әрекет, ой-пікірім, расы,
Сезінеді мықты ауыздық керемет,–
Софизмді жіпке тізіп не керек!
Бұрын еркін жүрген жерім көлемді
Тарлық етті,
Тұсау болып оралады жол енді,
Магниттің кені құсап ол әрі
Тұтып-тартып жібермейді тағаны!
Әлденендей аяушылық, ынжықтық...
Қайда шақырса да мейлі – көңіл көк,
Жаға-жайда әйелдердей жеңілтек,
Әлденендей бейберекет дауыстар,
Оркестрдей дирижерден айрылған,
Көңлім мұңды,
Сұрауға да олақтай,
Тіл – айта алмас жүнжіп түк,
Шақырылмаған қонақтай.
Галстук те бармақ-басы тәрізді
екі саусақ арасынан көрінген,
Ол – өнердің жүре алмайды орнына.
Атақ, даңқ – кітаптарға берілген,
сендер атақты емессіңдер, сорлылар,
Мина – шағын, болса елеусіз не ғұрлым,
Жарылысы күшті болмақ со ғұрлым.
Жан – ажалсыз болу керек керемет,
ал, өздерің өлесіңдер дене боп,
ербиіскен құлақтары болмаса
телевизор қызық емес енді аса.
Қолжазбалар болу керек пәк те асыл,–
Кімдер сатып алар бірақ тап басып,
оны ойлаудан Құдай бізді сақтасын!
Түсіргім бар тақтарынан және мен
Көп қасиетті маған таққан тәмәм ел.
Монархия өзін өзі түсіріп,
Республикаға орнын отыр ұсынып.
Сені аңсадым, қатып қалған түсінік.
Софылықтан бас тартамын, жаным кір,
Болмыс үшін демократиялық –
Қақпашының күрегімен қаңылтыр
аула қарын тазартамын ұялып.
Мақсаты бар өлеңшінің ең ұлы –
баспалдақтан түсіру ол мұзды ұрып,
Жұрт жүгіріп кіруі үшін ызғырық
суық даладан жылына,
Тәубе-мүният ішу үшін үздігіп.
КӨНЕ ФРАНЦУЗ БАЛЛАДАСЫ
Дос боп алдық біз осы. Қызғанбаймын, жат емен.
Сен шатырда тұрасың.
Түнгі скрипач қызды мен
саған ертіп әкелем.
Бізге төсек диванға салып беріп:
«ертеңге
шейін – дейсің жай ғана,– жайғасыңдар жақсылап!»
Әлденені айтасың. Шылым сорып өртене.
Әлденелер айтасың. Көзіңе түн тұнады.
Сезеді де қонақ қыз үн-тіл қатпай қалады.
Есігіңнің шамы әлі ұзақ сөнбей тұрады.
Қандай әйел едің сен –
достыққа адал өр өзі!
Бұл шатырдан тек қана аспанға есік шығады.
Бөлменің қақ төбесі – көкке ашылған терезе.
«Қош бол,– деймін,– аспаным,
Қош бол, деймін, шыдамай,
Қонақ қызбен сені қалай алмастырдым, ұға алман.
Құдай жар боп, қарындас, бұ қасіреттен шық аман!»
Ал, ертеңмен столда тойлаймыз біз үн-тілсіз
Сыр бермейді бет-жүзің,
терің – тегіс, кең әрі…
Ойлаймын мен ішімнен: «Жаза не үшін болады?!»
Достық мәңгі жасасын! Аспан мәңгі бүркелсін.
ҮЙ ИЕСІ ӘЙЕЛДЕР
Мынау үйде жөндеу ісі басталған.
Кірген жанға көз тігеді диваннан
екі соғыс
екі бірдей махаббат,
екі роман, есер соған иланған.
Қысылғаннан бірі саған берілер.
Екіншісі кірпік қақпай қарайды –
Қабырғадан шалқалай бір көрінер
Оның алтын көлеңкесі арайлы.
Біреуінде – мойыл сын-ды шаш қара.
Тізесіне шейін алтын – бірінің.
Бақайына шейін бірі – діріл құр,
Жек көру мен жан сыздауы бұлыңғыр.
Табанға да, желкеге де батады-ақ –
Тұлабойы толып тұрған махаббат,
Махаббаттан тұра алмайды ол, масқара.
Бола ма екен әлдене?
Жоры, мейлің, жорыма...
Тағы сүйдің, болдың тағы кінәлі.
Алдында бір сұм тұр тағы – сорына.
Сол қалпында қалдырайық біз оны.
Жөндеу ісі жүріп жатыр себебі,
Жөндейді әлі пәркеттің де не мінін.
Майлаушылар әлі-ақ жойып береді
төрт бұрышты екі сурет орынын.
ДҮКЕНДЕ
Д. Н. Журавлевке
Мылқауларды жеп қойды.
Мылқау біткен аһ ұрды.
Мыс ақшасын медальдің
ағаш-жаңқа ұнтағына батырды.
Қарсылық айтып ызалы,
Өтірік, деп, мәссаған,
шикі қамырдай ашыған